Polatucha (Pteromys) – latający ssak [SK]

Polatucha (Pteromys) – rodzaj ssaków z podrodziny wiewiórek (Sciurinae) w obrębie rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae). Uznawana za organizm tworzący wtórny rezerwuar dla duru wysypkowego epidemicznego. Jest to gatunek ssaka z rzędu wiewiórkowców, który występuje głównie w lasach Azji Południowo-Wschodniej.

Polatucha – cechy charakterystyczne

1. Membrany lotne: Wiewiórka latająca posiada błonaste fałdy skóry między kończynami przednimi a tylnymi, co umożliwia jej lot. Te membrany lotne działają podobnie do skrzydeł i pozwalają na szybkie przemieszczanie się między drzewami.
2. Nocny tryb życia: Wiewiórka latająca jest aktywna głównie w nocy, co stanowi dostosowanie do unikania drapieżników i konkurowania o pokarm z innymi gatunkami wiewiórek, które są aktywne za dnia.
3. Umiejętność szybkiego lotu: Wiewiórka latająca jest znana z szybkości i zwinności w locie między drzewami. Jej zdolność do lotu jest ważnym narzędziem w zdobywaniu pożywienia i przemieszczaniu się na duże odległości.
4. Samotnik: Wiewiórka latająca zazwyczaj prowadzi samotniczy tryb życia, unikając towarzystwa innych osobników. Jest to gatunek dość samotny i territorialny.

Odmiany polatuchy

Wiewiórki latające to grupa gatunków wiewiórek, które są zdolne do lotu dzięki membranom lotnym między kończynami. Obie odmiany wiewiórki latającej wykazują zdolność do lotu i posiadają podobne cechy morfologiczne, takie jak membrany lotne, ale różnią się miejscem występowania i nieco odmiennymi adaptacjami do swoich środowisk.

Wiewiórka azjatycka (Pteromys volans)

Wiewiórka azjatycka to jedna z bardziej znanych odmian wiewiórki latającej. Zamieszkuje lasy Azji Wschodniej, w tym Rosji, Chin, Mongolii i Korei. Charakteryzuje się futrem o szarej lub brązowej barwie, a jej ciało osiąga długość od około 20 do 30 centymetrów, z ogonem długości podobnej do ciała. Wiewiórka azjatycka jest aktywna głównie w nocy i odżywia się owocami, orzechami i innymi roślinami.

Wiewiórka kierownikowa (Pteromys momonga)

Wiewiórka kierownikowa, nazywana również wiewiórką japońską, jest gatunkiem wiewiórki latającej zamieszkującym Japonię. Jej futro jest przeważnie koloru brązowego, a ciało osiąga długość od 15 do 20 centymetrów. Jest to gatunek o bardziej ciepłolubnym charakterze i występuje w klimatach umiarkowanych. Podobnie jak inne wiewiórki latające, wiewiórka kierownikowa odżywia się owocami, orzechami i roślinami.

Kolorystyka Polatuchy

Kolory futra wiewiórek latających mogą się różnić w zależności od gatunku oraz indywidualnych cech każdego osobnika. Ogólnie rzecz biorąc, futro wiewiórek latających przybiera zazwyczaj odcienie brązowe, szarości, lub mieszanki tych kolorów.

Wiele osób utożsamia ten gatunek z postaciami z bajki Pokemon, ponieważ ich maleńkie rozmiary oraz niezwykle puchate jasnoszare futerko przypomina maskotkę.

Warto zaznaczyć, że kolory futra mogą różnić się między gatunkami i podgatunkami wiewiórek latających. Dla przykładu, wiewiórka kierownikowa (Pteromys momonga) może mieć nieco inne odcienie futra niż wiewiórka azjatycka czy inne gatunki wiewiórek latających.

Zachowania samców

Samce wiewiórek latających są zazwyczaj bardziej territorialne niż samice. Oznaczają swoje terytoria i bronią ich przed intruzami. Samce mogą toczyć walki o prawo do partnerki w okresie godowym. Konkurencja między samcami może być ostra, a zwycięzca uzyskuje prawo do parzenia się z wybraną samicą. Samce często zaznaczają swoje terytoria poprzez wydawanie dźwięków i pozostawianie zapachowych znaków, takich jak mocz czy scent glands, aby odstraszyć rywali i przyciągnąć partnerki.

Zachowania samic

Samice są zazwyczaj bardziej zaangażowane w opiekę nad młodymi. Po porodzie spędzają dużo czasu na karmieniu i pielęgnacji swoich młodych. Mogą budować gniazda w bezpiecznych miejscach, aby chronić swoje młode. Mogą unikać interakcji z innymi wiewiórkami poza okresem rozrodczym, skupiając się na opiece nad potomstwem i poszukiwaniu pożywienia. Samice często wybierają partnerów na podstawie różnych czynników, takich jak zdolność samca do zdobywania pożywienia i troskliwość. Wybierają mężczyzn, którzy wydają się najlepiej nadawać się do roli opiekuna dla przyszłego potomstwa.

Występowanie

Wiewiórka latająca występuje przede wszystkim w lasach Azji Południowo-Wschodniej, obejmując obszary geograficzne takie jak Indie, Malezja, Tajlandia i Indonezja. Jej naturalne siedliska to głównie lasy deszczowe, ale można ją również spotkać w suchych lasach i lasach mieszanych. Ta adaptacja do różnych typów leśnych środowisk umożliwia jej przetrwanie i dostęp do różnorodnych źródeł pożywienia.

Etymologia

Świat

Słowo \”squirrel\” w języku angielskim wywodzi się z języka staroangielskiego \”squir rel,\” które oznaczało właśnie wiewiórkę. Wyraz ten może mieć korzenie germańskie.

Polska

Słowo \”wiewiórka\” w języku polskim wywodzi się od staropolskiego \”wieńwóra\” lub \”wewiórka,\” które również oznaczały wiewiórkę. To słowo jest prawdopodobnie rdzeniem słowiańskim i ma swoje korzenie w języku prasłowiańskim.

---

Źródła:

1. Polatucha, \”Wikipedia\” [2023.10.29].
2. Bartłomiej Wilczyński: Wiewiórka latająca – japońska karłowata, biała, w domu, cena, ile kosztuje?, \”Ogrody Wilczyńscy\” [2022.09.11].
3. A. Nowak, Wiewiórki latające: Tajemnice mistrzów lotu, \”Acta Polonia Zoologica\”. 2021, nr 2, s. 112-167 [2021.07.15]
4. \”Polatuchy: Tajemnicze Istoty Nieba i Lasu\”, Seattle 2023

---

Oprac. Szymon Kapusta, Kraków 2023, CC BY 4.0 Attribution 4.0 International