Beagle – urokliwa rasa psa idealna dla miłośników czworonogów [MMK]

Beagle’e robią furorę jako psy rodzinne, choć nie zostały stworzone do tej roli. Ich urok sprawia jednak, że właściciele wiele im wybaczają – czasem zbyt wiele. Beagle nie lubi samotności, pozostawiony sam na długie godziny może psocić lub wyciem uprzykrzać życie sąsiadom.

Rys historyczny

Rasa angielskich psów gończych istniejąca w XIV wieku, używana do polowań w sforach na lisy i zające, powstała najprawdopodobniej z krzyżówek francuskich psów gończych harrierów z terrierami. Istnieją dwie teorie pochodzenia rasy beagle. Pierwsza, do której skłaniali się Bourdon i Dutheil na podstawie starożytnych dzieł Ksenofonta, mówiła o antycznych praprzodkach greckich psów gończych. Trafiły one z Rzymianami do Anglii, gdzie krzyżowały się z psami Normanów. Druga teoria odnosi się do dwóch ras psów gończych pochodzących z południa Francji – Gaskonii i Saintonge. Dały one początek psom nazywanym southern hound, które przybyły do Anglii z kontynentu w okresie wojny stuletniej.

Wygląd

Pies średniej wielkości, o mocnej i krępej budowie; nie może być ociężały. Beagle są najmniejszymi psami gończymi.

Budowa

• Głowa jest średniej wielkości, mocna, ale nie ciężka, bez zmarszczek i fałd; mózgoczaszka lekko wysklepiona, średniej szerokości, z nieznacznym guzem potylicznym; stop wyraźnie zaznaczony; kufa nie spiczasta; nos czarny, u psów jasno umaszczonych może być jaśniejszy; zgryz nożycowy.
• Oczy nie są osadzone głęboko, ani nie są zbyt wyłupiaste, szeroko rozstawione, o łagodnym wyrazie; kolor ciemnobrązowy lub orzechowy.
• Uszy są długie, nisko osadzone, z zaokrąglonymi końcami, zwisające wzdłuż policzków.
• Grzbiet jest prosty; klatka piersiowa głęboka, sięga poniżej łokci; żebra dobrze wysklepione i zachodzące daleko do tyłu; lędźwie krótkie i mocne; brzuch niezbyt podkasany.
• Kończyny przednie są proste, stabilnie ustawione pod klatką piersiową, dobrze umięśnione; łopatki dobrze kątowane; łokcie mocne, nie odstające ani zbyt mocno przylegające; stopy silne, palce zwarte.
• Kończyny tylne mają uda muskularne; stawy kolanowe dobrze kątowane; stawy skokowe mocne, nisko umieszczone; stopy jak u kończyn przednich.
• Ogon jest mocny, średniej długości, wysoko osadzony; noszony wesoło, ale nie zakręcony ponad grzbietem; dobrze porośnięty włosem, szczególnie na spodniej stronie.

Szata i umaszczenie

Szata jest krótka i przylegająca. Według wzorca FCI u Beagla „jest dopuszczalne każde umaszczenie psa gończego, od tego roku dopuszczony jest również do tej pory nie uznawany kolor wątrobiany, koniec ogona biały”. Najczęściej spotykane beagle posiadają typ umaszczenia tricolor, ale umaszczenia bicolor (dwukolorowe) oraz hare pied (zajęcze) zyskują na popularności. Rzadziej spotyka się umaszczenie mottle, czyli cętkowane.

Charakter

Beagle od wieków był używany do polowań, domowym ulubieńcem stał się stosunkowo niedawno. W odróżnieniu od wielu innych gończych, beagle mocno się przywiązuje do właściciela. Wybierając go na towarzysza rodziny, trzeba jednak pamiętać, że jego zachowanie w niektórych sytuacjach będzie podyktowane instynktem myśliwskim. Beagle ma wesołe usposobienie, zawadiacką naturę, jest pełen energii, inicjatywy, a przy tym to psiak odważny i zrównoważony. Jest przyjazny i łagodny nie tylko w stosunku do członków rodziny, ale także wobec obcych osób, dlatego nie sprawdzi się jako stróż czy obrońca.

Pozbawiony agresji beagle świetnie nadaje się na kompana dla starszych dzieci. Uwielbia pieszczoty, jest zawsze chętny do zabawy, niezmordowany i skory do figli. Jednak nawet najłagodniejszy beagle zaczepiany w czasie odpoczynku czy niedelikatnie traktowany może zawarczeć lub kłapnąć pyskiem. Dlatego zabawy z dziećmi powinny być nadzorowane, a sam beagle powinien mieć możliwość odejścia i schronienia się na posłaniu, kiedy poczuje się przytłoczony.

Umiejętności

Beagle to utalentowany pies myśliwski. Wytrzymały, silny, niezmordowany w pogoni, o bardzo czułym węchu. Cechy te sprawiają, że jest psem gończym na prawie każdą zwierzynę – zające, króliki, lisy, dziki, jelenie i ptactwo. Doskonale radzi sobie jako płochacz i posokowiec, dobrze aportuje z lądu, a po odpowiednim ułożeniu także z wody. Nadaje się do samodzielnego polowania i do pracy w sforze lub złai. Miłośnicy rasy organizują próby polowe i konkursy sprawdzające wrodzone umiejętności psów, a wiele beagle’i jest wciąż wykorzystywanych użytkowo.

Szkolenie i wychowanie

Beagle to zwierzak inteligentny, ale jednocześnie dość uparty i samodzielny. Szkolenie go wymaga dużo cierpliwości, konsekwencji i pozytywnych bodźców. Jest bardzo wrażliwy i zbyt ostro traktowany może się stać krnąbrny lub zamknąć się w sobie. Pies tej rasy szybko się nudzi, dlatego ćwiczenia muszą być urozmaicone i nie mogą trwać zbyt długo, przynajmniej w początkowej fazie nauki.

Dla kogo ta rasa

Beagle nie nadaje się dla ludzi pochłoniętych pracą i spędzających większość dnia poza domem. Osoby szukające bezwzględnie posłusznego przyjaciela również nie powinny decydować się na tę rasę. Właściciel beagle’a musi być aktywny, wyrozumiały, cierpliwy, a jednocześnie konsekwentny. Powinien też móc poświęcić swojemu psu dużo czasu i uwagi. Przedstawiciel tej rasy może mieszkać wszędzie, choć najlepiej się czuje w domu z ogrodem. Przystosuje się także do życia w mieszkaniu, jeśli tylko będzie miał możliwość rozładowania rozpierającej go energii. Beagle może być doskonałym towarzyszem zarówno większej rodziny i dzieci, jak i samotnej osoby.

Dlaczego kochamy Beagle?
Bo są to niezwykle piękne i mądre psy. Kochamy beagle za ich charakter, temperament, niezależność, inteligencję i łagodność. Zdajemy sobie sprawę, że nie jest to pies dla każdego. Dlatego jeżeli ktoś jest bardzo zapracowany, ma mało czasu to stanowczo odradzamy kupno psa tej rasy. Beagle musi mieć możliwość na wyładowanie swojego ogromnego temperamentu. Tylko wtedy jest szczęśliwy, a wraz z nim jego właściciel. Nie jest to kwestia wielkości mieszkania tylko ilości i jakości czasu poświęcanego psu.

Zdrowie rasy beagle

Beagle jest długowieczny i rzadko choruje. Najczęstszymi przypadłościami tej rasy są problemy z oczami – zbyt wąskie kanaliki łzowe i tzw. wiśniowe oko, czyli wypadanie gruczołu trzeciej powieki. Schorzenie to wymaga zazwyczaj jednorazowej interwencji chirurgicznej, ale hodowcy przestrzegają przed całkowitym usuwaniem gruczołu, bo konsekwencją takiego zabiegu bywa zespół suchego oka. Sporadycznie przytrafiają się kłopoty z uszami, alergie i padaczka.

Żywienie

Psy rasy beagle nie wymagają specjalnej diety. Mogą być karmione suchą karmą, a także puszkami czy dietą przygotowywaną w domu. BARF lub dietę domową trzeba jednak odpowiednio suplementować, by nie wywołać u psa niedoboru witamin i składników mineralnych.

Większość psów tej rasy ma doskonały apetyt, a przez to skłonności do tycia i zbierania odpadków na spacerach. Dzienną dawkę pokarmu dobrze jest podzielić na dwie porcje. Dzięki temu beagle nie będzie głodny w ciągu dnia i będzie miał mniejszą skłonność do żebrania i szukania śmieci na spacerach.

Pielęgnacja

Beagle linieje najczęściej raz do roku, ale za to dość intensywnie. Jego twardy włos łatwo się wbija w dywany czy obicia mebli. Poza okresem wymiany szaty, beagle’a wystarczy wyczesać raz w tygodniu gumową rękawicą. Kąpiemy go w miarę potrzeb w szamponie dla psów krótkowłosych. Na co dzień można przetrzeć go wilgotnym ręcznikiem z włosem i pod włos – usuniemy w ten sposób kurz i martwą sierść.

---

Żródła:

1. Beagle, \”Psy\” [2023.11.07]
2. Beagle, \”Wikipedia\” [2023.11.07]
3. Dlaczego kochamy beagle?, \”Łaciata Sfora\” [2023.11.07]

---

Oprac. Maria Kaleta, CC BY 4.0 Attribution 4.0 International