Pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri) – informacje podstawowe (KM)
Pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri) – gatunek dużego ptaka z rodziny pingwinów (Spheniscidae), endemiczny dla Antarktydy. Występuje w najbardziej ekstremalnych warunkach środowiskowych. Jest największym żyjącym przedstawicielem tej rodziny. Dorosłe osobniki pingwina cesarskiego wyglądają bardzo dystyngowanie, niczym ubrane w galowy frak.

Charakterystyka
Wygląd zewnętrzny
Dorosły pingwin cesarski osiąga wysokość do 110–130 cm, waży od 22,7 do 45,4 kg, w zależności od płci. Samce ważą więcej od samic. Masa zmienia się w zależności od pory roku. Tak jak wszystkie gatunki pingwinów, pingwiny cesarskie mają opływowy kształt ciała, co minimalizuje opór hydrodynamiczny podczas pływania, i skrzydła, które bardziej przypominają sztywne, płaskie płetwy. Język jest wyposażony w zwrócone ku tyłowi jamy ustnej haczyki, które zapobiegają uwolnieniu się schwytanej ofiary. Samce i samice mają podobne rozmiary i upierzenie. Samiec ma bardzo ciemne pióra grzbietowe, pokrywające głowę, obszar pod dziobem, gardło, grzbiet, grzbietową część płetw i ogon. Ciemne upierzenie ostro odcina się od jasnego, które występuje w pozostałych częściach ciała zwierzęcia. Pod skrzydłami i na brzuchu jest białe, aż do górnej części piersi, gdzie staje się bladożółte, natomiast obszary wokół uszu są jasnożółte. Górna część żuchwy z 8 cm dziobem jest czarna, dolna część może być różowa, pomarańczowa lub wrzosowa. U młodych osobników obszary przyuszne, obszar pod dziobem i gardło są białe, a dziób jest czarny. Pisklęta pingwina cesarskiego zwykle są upierzone na ciemnoszaro w dolnej części ciała i mają czarne głowy z białymi obszarami tworzącymi maskę wokół oczu. Ciemne upierzenie pingwina cesarskiego przechodzi w brązowe od listopada do lutego (antarktyczne lato), przed corocznym pierzeniem w styczniu i lutym.
Głos
Używają złożonego zestawu nawoływań, które są konieczne do rozpoznania rodziców, potomstwa i partnera. Wykorzystują najwięcej rodzajów nawoływań spośród wszystkich pingwinów. Przy wokalizacji używają dwóch pasm częstotliwości równocześnie. Pisklęta używają gwizdów o modulowanej częstotliwości, by prosić o pokarm oraz do kontaktu z rodzicami.
Zachowanie
Pingwin cesarski jest zwierzęciem społecznym, na co wskazują jego zwyczaje lęgowe oraz karmienie młodych przez obce osobniki. Ptaki polują wspólnie i mogą koordynować nurkowanie i wynurzanie, aby zmaksymalizować szanse na powodzenie łowów. Mogą wykazywać aktywność zarówno w dzień, jak i w nocy. Dorosłe samce wędrują przez większą część roku pomiędzy kolonią a obszarami oceanicznymi, gdzie żerują. Ptaki rozpraszają się z kolonii do oceanu w okresie od stycznia do marca.
Okres godowy
Dorosłe pingwiny cesarskie corocznie odbywają bardzo długie wędrówki w celu spełnienia okresu godowego oraz wyżywienia siebie i potomstwa. Są przy tym jedynym gatunkiem pingwinów, który odbywa lęgi w czasie antarktycznej zimy, a nie pory ciepłej. Pary rodzicielskie tworzą się na początku antarktycznej jesieni, czyli w marcu lub kwietniu. Temperatura spada w tym czasie nawet poniżej –40 C. Ptaki w takich warunkach wędrują ok. 90 i ponad 100 km w głąb kontynentu po antarktycznej pokrywie lodowej do swoich corocznych miejsc lęgowych, które często liczą nawet całe tysiące osobników.
Po kopulacji w maju lub czerwcu samice składają po jednym półkilowym jaju, które następnie wysiadują samce jajo w fałdzie skóry na brzuchu przez ok. 65 dni. Samice natomiast wracają do oceanu na żerowisko, by odżywić się po złożeniu tak wielkiego jaja. Potem po ok. 2 miesiącach ponownie wracają do samców i wymieniają się z nimi opieką nad potomstwem.
Pożywienie
Pingwin cesarski żywi się w głównej mierzę kręgowcami (rybami) oraz bezkręgowcami (mięczakami oraz skorupiakami). Pingwin cesarski szuka ofiar na otwartych wodach Oceanu Południowego, w wolnej od lodu wodzie lub pęknięciach pływowych lodu. Pokarm zdobywa nurkując (do 50-250 m) w wodzie.
Występowanie
Pingwiny cesarskie występują na Antarktydzie, która jest ich naturalnym środowiskiem życia. To właśnie tam można spotkać te urocze stworzenia w ich naturalnym habitatcie. Antarktyda jest najzimniejszym kontynentem na Ziemi, a pingwiny cesarskie doskonale przystosowały się do ekstremalnych warunków panujących w tym regionie. Ich obecność na Antarktydzie jest jednym z najbardziej charakterystycznych i fascynujących elementów tego regionu. Całkowitą populację szacuje się na około 595 000 dorosłych osobników, w 46 znanych koloniach, rozmieszczonych wokół Antarktyki i w Subantarktyce. Około 35% znanej populacji tych ptaków występuje na północ od koła podbiegunowego. Największe kolonie zlokalizowane są na Przylądku Waszyngtona, Wyspie Coulmana na Ziemi Wiktorii, w Zatoce Halley, na Przylądku Colbecka i Lodowcu Dibble’a. Liczba i rozmiar kolonii zmienia się z czasem, rozdzielając się na mniejsze kolonie wzdłuż obrzeży głównej grupy, niektóre skupiska znikają całkowicie
Ciekawostki
- Pingwiny cesarskie są jedynymi pingwinami, które lęgną się i wychowują swoje pisklęta na lodzie. To oznacza, że nie mają tradycyjnych gniazd, ale trzymają jaja na stopach pod swoim futrem. Jest to bardzo skuteczny sposób na ochronę jaj przed zimnem.
- Pingwiny cesarskie są również jednymi z nielicznych ptaków, które nie boją się człowieka i często podejdą do badaczy lub turystów, aby się przyjrzeć.
- Mają też charakterystyczny wygląd, z czarnym grzbietem i białym brzuchem, oraz charakterystycznym \”smokingiem\”.
- Podczas wysiadywania jaj samce pingwina cesarskiego zbijają się w ciasną grupę, aby wspólnie generować wyższą temperaturę. Czasami nawet 500 pingwinów wspólnie wysiaduje jaja.
- Kilkutygodniowe pingwinki trzymają się razem w grupach, które badacze nazywają żłobkami.
- Pingwin cesarski zajmuje piąte miejsce na liście największych ptaków na świecie.
- Pingwiny cesarskie żyją przede wszystkim na Antarktydzie, jednak pojedyncze osobniki spotykano między innymi w Stanach Zjednoczonych oraz w Nowej Zelandii.
Źródła:
- Pingwin cesarski, \”Wikipedia\” [2023.10.28]
- Pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri), \”Zwierzeta Informacje\” [2023.10.28]
- Pingwin cesarski (Aptenodytes forsteri), \” ekologia.pl\” [2023.10.28]
Oprac. Katarzyna Muniak, Kraków 2023, CC BY 4.0 Attribution 4.0 International