Czapla siwa – mistrz wodnych łowów

Czapla biała (Ardea alba), dama nad wodami, emanuje spokojem i elegancją. Jej białe pióra migoczą w słońcu, a powolne unoszenie się nad tafli wody jest jak taniec natury. To mistrzyni łowów, w której obecność tkwi magia spokoju, która przyciąga nas do natury w jej najczystszej formie.

Środowisko

Czaple białe są szeroko rozprzestrzenione na całym świecie. Zamieszkują zarówno obszary słodkowodne, jak rzeki, stawy i jeziora, jak i obszary słonawo-słodkie, takie jak mokradła przybrzeżne i laguny. Są również często widywane na wybrzeżach morskich, biorąc udział w łowach nad brzegiem oceanu. Czaple białe występują w różnych częściach świata, w tym:

1. w Europie,
2. Azji, Afryce,
3. Ameryce Północnej,
4. Środkowej i Południowej,
5. Australii
6. Nowej Zelandii.

Ich zdolność do przystosowania się do różnych środowisk sprawia, że są jednymi z najbardziej rozpowszechnionych ptaków wodnych na naszej planecie. W Polsce najczęściej występują na Lubelszczyźnie (222 pary w 5 koloniach)

Czapla biała – upierzenie

Czapla biała charakteryzuje się przeważnie białym upierzeniem, które jest gładkie i miękkie. Dorosłe osobniki mają białe pióra na całym ciele, zarówno na grzbiecie, jak i brzuchu. Mają długi, cienki kark, a na głowie widoczne są czarne nogi i dziób. Ich oczy są żółte, a w okresie godowym skóra wokół oczu zmienia się na zielono-żółtą. Podczas lotu czapla biała zwisa z długimi, łukowatymi szyjami, a ich nogi, które są zwykle czarne, wyglądają na dłuższe ze względu na rozłożyste pióra na ogonie. Osobniki młodociane często mają brązowe pióra na grzbiecie i skrzydłach, które z czasem stają się białe, gdy ptak dorasta. To eleganckie upierzenie czyni czaplę białą jednym z najbardziej rozpoznawalnych i uroczych ptaków w świecie przyrody.

Charakterystyka:

Wzrok

Czapla siwa  ma doskonale rozwinięty wzrok, który pomaga jej w polowaniu na ryby i inne zdobycze. Jej oczy są duże w stosunku do rozmiarów głowy i umożliwiają dobre widzenie zarówno w dzień, jak i w nocy. Mają one zdolność widzenia w szerokim zakresie kolorów, co jest pomocne przy rozpoznawaniu zdobyczy i innych obiektów w otoczeniu.

Czaple siwe polują głównie w płytkich wodach, gdzie ich doskonały wzrok pozwala im dostrzegać nawet najmniejsze ruchy ryb i innych organizmów wodnych. Ich zdolność do skupienia wzroku na punkcie umożliwia im precyzyjne namierzanie zdobyczy przed atakiem.

Podobnie jak wiele innych ptaków, czaple siwe również posiadają zdolność widzenia w trzech wymiarach, co pomaga im oszacować odległość do zdobyczy i precyzyjnie trafiać w swoje cele podczas nurkowania w celu złapania ryb. Ich zaawansowany wzrok stanowi kluczową przewagę w ich strategii łowieckiej i pomaga im przetrwać w ich naturalnym środowisku.

Słuch

U czapli białej nie jest znane żadne specjalne przystosowanie słuchowe, jakie mają niektóre inne gatunki ptaków. Ogólnie rzecz biorąc, słuch u ptaków jest zazwyczaj dobrze rozwinięty, ale różnice między gatunkami mogą być znaczne.

Pożywienie sowy modrej

Sowy odżywiają się pokarmem zwierzęcym od owadów po ssaki. Najczęstsze strategie polowań u sów to czatowanie (zasiadka) oraz niski lot patrolowy, zwykle ok. 1–3 m nad ziemią. Niektóre gatunki (jak pójdźka) polują na owady i gryzonie chodząc po ziemi, inne (jak płomykówka, uszatka, sowa błotna) potrafią zawisać w powietrzu; niektóre szukają ofiar w koronach drzew.

Niektóre gatunki sów modrych (np. puszczyk) są generalistami pokarmowymi, czyli zjadają to, co jest najłatwiej dostępne i uda im się upolować. Skład ich pożywienia jest więc różnorodny i może być inny u różnych przedstawicieli tego samego gatunku, zależnie od zasobności środowiska. Z kolei inne gatunki sów są specjalistami pokarmowymi, czyli specjalizują się w jednym rodzaju pożywienia (np. płomykówka i uszatka odżywiają się niemal wyłącznie drobnymi gryzoniami, a sowy rybiarki – rybami).

Polowanie

Ofiary sowy modrej są łapane w szpony i uśmiercane uderzeniami dzioba lub przez uduszenie silnym uściskiem. Do przenoszenia zdobyczy sowy wykorzystują zarówno dziób, jak i szpony. Potrafią w locie przemieścić ofiarę z nóg do dzioba. Dorosłe osobniki zazwyczaj połykają ofiarę w całości (o ile jej wielkość na to pozwala), a młodym ofiara podawana jest po rozdrobnieniu. System trawienny sów nie pozwala na strawienie kości, zębów, sierści i piór. W czasie od 8 do 24 godzin po połknięciu pokarmu wydalają więc niestrawione resztki w postaci wypluwki. Jej zawartość można zidentyfikować co do gatunku i dzięki temu możliwe jest dokładne poznanie składu pokarmu sowy.

Niemal wszystkie gatunki sów gromadzą zapasy, składując nadmiar upolowanych ofiar w gnieździe lub jego sąsiedztwie, w dziuplach, na gałęziach, w załomach skał itp.

---

Źródła:
1. P. Hayman, R. Hume, Ptaki drapieżne, Warszawa 2007
2. Ch. McGowan, Drapieżca i ofiara, Poznań: 2000
3. Puchacz zwyczajny, \”Wikipedia\” [2019.10.20]

---

Nikola Kuś