Sowa uszatka – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego
Uszatka zwyczajna, uszatka, sowa uszata (Asio otus) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Nie jest zagrożony.
![](\"https://zasoby.ekologia.pl/animal/a/699/uszatka.jpg\")
Uszatka zwyczajna, uszatka, sowa uszata (Asio otus) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny puszczykowatych (Strigidae). Nie jest zagrożony.
Występowanie
Występuje dość licznie w umiarkowanej i chłodnej strefie Europy i Azji (do Bliskiego Wschodu i Himalajów na południu zasięgu), w północno-zachodniej Afryce oraz w Ameryce Północnej. Na północy występuje do granicy tundry. Północne populacje są wędrowne, południowe osiadłe. Zimą częściej można ją spotkać w Środkowej i Zachodniej Europie, bo tam znajdują się jej zimowiska. Jeśli obszar obfituje w pokarm, mogą tam wtedy gromadzić się w grupy liczące nawet 30 osobników, za dnia widoczne przesiadujące razem na drzewach. W Polsce rozpowszechniony (zwłaszcza na niżu), ale nieliczny ptak lęgowy i zimujący. Jest to druga pod względem liczebności, po puszczyku, sowa występująca w Polsce. Jej liczebność zmienia się w zależności od ilości pokarmu, czyli gryzoni – w tzw. „mysich latach” uszatki odchowują więcej młodych.
Podgatunk
Wyróżnia się 4 podgatunki, zamieszkujące odpowiednio:
- otus otus– Europa, północno-zachodnia Afryka i Azja, aż po Chinyi Japonię, ponadto Azory
- otus canariensis– Wyspy Kanaryjskie
- otus tuftsi– zachodnia Kanadado północnego Meksyku i południowych USA (po zachodni Teksas)
- otus wilsonianus– południowo-środkowa i południowo-wschodnia Kanada do środkowych i wschodnich USA (po północną Oklahomęi Wirginię).
Środowisko
Zasiedla wysokopienne lasy iglaste lub mieszane i ich obrzeża, zadrzewienia śródpolne i nadrzeczne, parki o gęstym zadrzewieniu, gdzie może znaleźć miejsce do gniazdowania i schronienia. Liczniejsza w lasach iglastych; wszędzie tam gdzie występują wysokie, stare drzewa, a w pobliżu są tereny otwarte, o mozaikowatym krajobrazie, odpowiednie do polowania – łąki, torfowiska lub pola.
W ostatnich latach coraz liczniejsza w obrębie osiedli ludzkich, również w dużych miastach: Lesznie, Poznaniu, Wrocławiu, Warszawie. W 1995 roku we Wrocławiu było 44–45 terytoriów tych sów.
Widywana nawet w obrębie blokowisk.
Okres lęgowy
Wyprowadza jeden lęg w roku, zwykle w połowie lub pod koniec kwietnia. Ewentualny drugi lęg przypada na lipiec.
Gniazdo
Zazwyczaj nie buduje gniazda. Najczęściej lęgnie się w starych, opuszczonych lęgowiskach po innych ptakach, zwłaszcza krukowatych – wronach, srokach, gawronach, sójkach, krukach – a rzadziej po drapieżnych – myszołowach lub krogulcach. Umieszczone wysoko (5–10 m) w górnej części korony, przeważnie drzewa iglastego, bliżej pnia. Zdarzają się gniazda na ziemi (choć rzadko i głównie gdy nie może znaleźć odpowiedniego miejsca), pojedynczych drzewach lub zajmowanie dziupli po wiewiórkach pospolitych. Uszatki wykorzystują również wiklinowe kosze lęgowe oraz standardowe skrzynki lęgowe wieszane przez człowieka na drzewach. Przed złożeniem jaj gniazdo jest wyściełane korą, piórami, liśćmi i mchem.
Jaja
Niemal kuliste, równobiegunowe, o grubej, gładkiej skorupie, czysto białe. Średnie wymiary 41×33 mm. Jaja w ilości 4–6, czasami nawet 8, składane w marcu–kwietniu w odstępach dwudniowych. Lęg jest większy w latach obfitości myszy.
Źródła:
- https://pl.wikipedia.org/wiki/Uszatka_zwyczajna
Weronika Janik